بندگی
حسین علیه السلام بنده خدا بود، ولی نه آن بنده ای که تنها به نماز و
روزه بسنده کند و از جامعه بی خبر باشد. حسین هم با خدا ارتباط داشت و هم
با خلق خدا. از خلق خدا دست گیری می کرد و همواره دغدغه سعادت آنها را
داشت.
در زیارت ناحیه می خوانیم:
أَشْهَدُ انَّکَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ و آتَیْتَ الزَّکوةَ و اَمَرتَ بالمَعْروف و نَهَیْتَ عَنْ المُنْکَر.
شهادت می دهم که نماز را به پای داشتی و زکات را پرداخت کردی و امر به معروف و نهی از منکر کردی.
بر این اساس، بندگی کامل و حقیقی خدا تنها با اقامه نماز به دست نمی آید، بلکه کسی طعم شیرین بندگی را می چشد که تکلیف خود را در همه زمینه ها انجامدهد.
نیک بخت آن کسی که بنده اوست
در همه کارها بسنده بر اوست1
در زیارت ناحیه می خوانیم:
أَشْهَدُ انَّکَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ و آتَیْتَ الزَّکوةَ و اَمَرتَ بالمَعْروف و نَهَیْتَ عَنْ المُنْکَر.
شهادت می دهم که نماز را به پای داشتی و زکات را پرداخت کردی و امر به معروف و نهی از منکر کردی.
بر این اساس، بندگی کامل و حقیقی خدا تنها با اقامه نماز به دست نمی آید، بلکه کسی طعم شیرین بندگی را می چشد که تکلیف خود را در همه زمینه ها انجامدهد.
نیک بخت آن کسی که بنده اوست
در همه کارها بسنده بر اوست1
