وقار و خویشتن داری1
حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام بسیار باوقار بود. و امام حسن
علیه السلام به او احترام می گذاشت. وقتی ابن عباس علت این بزرگداشت را از
امام حسن مجتبی علیه السلام پرسید، حضرت در پاسخش فرمود: «از حسین علیه
السلام هیبت می برم، مانند هیبت امیرالمؤمنین.» بعضی از نابخردان، این وقارو ابهت امام حسین علیه السلامرا نشانه تکبر آن حضرت می دانستند. چنان که
مردی به امام حسین علیه السلامگفت: «در تو کبر و منیّت می بینم.» امام حسینعلیه السلام فرمود: «همه کبریایی مخصوص خدای یکتاست و جز او را شایسته
نیست؛ که خدای تبارک و تعالی فرموده است: عزت مخصوص خدا و رسولش و مؤمنان
است».
چو گیتی در زلازل باوقار است
نه چون چرخ از فسون، ناپایدار است
دهد یاد خدا در روزگارش
ز هر خوف و خطر، وجد و وقارش2
چو گیتی در زلازل باوقار است
نه چون چرخ از فسون، ناپایدار است
دهد یاد خدا در روزگارش
ز هر خوف و خطر، وجد و وقارش2
