هیچ وقت از نماز خواندن خوشم نمی آمد و به نظرم نماز را فقط باید آن هایی بخوانند که بدردشان میخورد و تأثیری در زندگیشان دارد نه من چون نه چیزی از آن میفهمم و نه تغییری در  حالاتم پدید می آورد وضو گرفتن خیلی برایم سخت  بود شاید اگر این وضو نبود اینقدر نماز نخوانده نداشتم  سال ها گذشت و من به جز ماهای رمضان کاری نه با نماز داشتم نه قرآن فقط وقتی یاد خدا می افتادم که مشکلی برایم پیش می آمد در آن لحظه ها از ته دل خدا را صدا میزدم و وجدانم را که درست در همین وقت شروع به سرزنش میکرد که "تو که حاضر نیستی فرمان خدایت را اجابت کنی چرا صدایش میزنی ؟" ساکت میکردم که خدا نیازی به نماز من ندارد اما من به او نیاز دارم.