حضرت علی ـ علیه السّلام ـ می‌فرمایند: اَقْرَبُ ما یَکونُ العَبْدُ مِنَ الله اِذَا سَجَدَ؛[5]

نزدیک‌ترین چیزی که بنده را به خدا نزدیک می‌کند سجده است.

در روایات داریم که سجده طولانی، دشمن‌شکن است.

امام صادق ـ علیه السّلام ـ می‌فرمایند:

اِنَّ الْعَبْدَ اِذَا اَحالَ السُجوُدَ حیثُ لَا یَراهُ اَحَدٌ، قالَ الشّیطانُ واوَیْلاهُ اَطَاعُوا و عَصَیْتُ و سَجَدوُا وَ اَبَیْتُ؛[6]

«به درستی انسان هنگامی که سجده را طولانی کرد فریاد شیطان بلند می‌شود که وای بر من! آنها اطاعت خدا کردند و من عصیان کردم، آنان سجده کردند و من نافرمانی کردم.»

به هر تقدیر بهشت کانون انگیزه‌های الهی است و راه آن از سجده‌گاه می‌گذرد.

«بدانید که امروز ریاضت است و فردا مسابقت، و خط پایان، دروازه بهشت برین است، و آن‌که بدان نرسد در دوزخ جایگزین.»[7]

همچنین فرمودند:

«اَلَا وَ اِنَّ الیَوْمَ الْمِضْمَارُ وَ غَداً السِّباقُ. وَ السَّبَقَهُ الجَنَّهُ وَ الْغایَهُ النّارُ.»[8]

«امروز مضمار (ریاضت) است و فردا مسابقت، سبقه بهشت است، و دوزخ غایت.»

بنابراین بهشت چیزی نیست که بتوان از آن صرف نظر کرد و چشم‌پوشی نمود. برای رسیدن به این همه عظمت‌ها، باید در سجده‌گاه به تمرین مداوم دست زد و با آمادگی کامل به استقبال بهشت شتافت.

اگر در آیات و روایات دقیق شویم، ره‌آورد سجده فراوان است، ولی به علت اختصار از تفصیل آن صرف نظر می‌نمائیم.

امید است روح سجده‌های واقعی در ما دمیده‌ شود و بتوانیم با سجده‌های طولانی و معنادار، به زندگی خود طراوت و شادابی ببخشیم.