پیامبر صلی الله علیه و آله در ادامه اعمالی را برمی شمارد که مرتکب
شوندگان آنها در این روز به درخت زقّوم درمی آویزند. آن اعمال عبارتند از:
1. کوتاهی کردن در نماز واجب و ضایع ساختن آن؛
2. راندن فقیر از خود در حالی که توانایی داشته باشد؛
3. نپذیرفتن عذر از انسان بدکاری که عذرخواهی می کند؛
4. جدایی افکندن میان زن و شوهر یا پدر و فرزند یا برادر با برادر یا خویشی با خویشی یا میان دو همسایه؛
5. سخت گیری بر تنگدستی، به گونه ای که فقر و بلای او را زیاد کند؛
6. انکار دِینی که بر گردنش است؛
7. ظلم به یتیم و تباه کردن مال او؛
8. از بین بردن آبروی برادر مؤمن خود؛
9. آوازه خوانی و برانگیختن بر معاصی به سبب آن؛
10. شمردن کارهای قبیح و انواع ستم خود بر بندگان و افتخار کردن بر آن؛
11. عیادت نکردن از همسایه مریض؛
12. شرکت نکردن در تشییع جنازه همسایه ای که مُرده، به سبب خوار بودن او در نظرش؛
13. پشت کردن به مصیبت زده و ظلم در حق او به سبب کوچکی او در نظرش.
پس از این سخنان، پیامبر صلی الله علیه و آله به سوی آسمان نگاه کرد، خندیدو شاد شد. آن گاه به زمین نگریست. پیشانی مبارک را در هم کشید و رویش ترش شد. آن گاه به اصحاب خود فرمود:
قسم به آن که محمد را به پیغمبری فرستاده.به تحقیق دیدم درخت طوبا را که بلند می شد و بلند می کرد آنان را که به آندرآویخته بودند به سوی بهشت! و بعضی از ایشان را دیدم که به یک شاخه از آندرآویخته بودند و بعضی به دو شاخه یا چند شاخه از آن درآویخته بودند با توجه به اطاعتی که انجام داده بودند. به همین سبب خندیدم و خوشحال شدم.
سپس به سوی زمین نگاه کردم. دیدم درخت زقّوم را که شاخه های آن درآویختگان بر آن را به سوی دوزخ پایین می برد آن مقدار که به گناه دست زده بودند. دیدم پاره ای از ایشان به شاخه ای درآویخته و پاره ای از ایشان به دو یا چند شاخه درآویخته اند. به درستی که می بینم بعضی از منافقان را که به بیشتر شاخه های درخت زقّوم درآویخته اند و به اسفل درکات آن فرومی روند. پساز این جهت، روی خود را ترش کردم و پیشانی در هم کشیدم.
1. کوتاهی کردن در نماز واجب و ضایع ساختن آن؛
2. راندن فقیر از خود در حالی که توانایی داشته باشد؛
3. نپذیرفتن عذر از انسان بدکاری که عذرخواهی می کند؛
4. جدایی افکندن میان زن و شوهر یا پدر و فرزند یا برادر با برادر یا خویشی با خویشی یا میان دو همسایه؛
5. سخت گیری بر تنگدستی، به گونه ای که فقر و بلای او را زیاد کند؛
6. انکار دِینی که بر گردنش است؛
7. ظلم به یتیم و تباه کردن مال او؛
8. از بین بردن آبروی برادر مؤمن خود؛
9. آوازه خوانی و برانگیختن بر معاصی به سبب آن؛
10. شمردن کارهای قبیح و انواع ستم خود بر بندگان و افتخار کردن بر آن؛
11. عیادت نکردن از همسایه مریض؛
12. شرکت نکردن در تشییع جنازه همسایه ای که مُرده، به سبب خوار بودن او در نظرش؛
13. پشت کردن به مصیبت زده و ظلم در حق او به سبب کوچکی او در نظرش.
پس از این سخنان، پیامبر صلی الله علیه و آله به سوی آسمان نگاه کرد، خندیدو شاد شد. آن گاه به زمین نگریست. پیشانی مبارک را در هم کشید و رویش ترش شد. آن گاه به اصحاب خود فرمود:
قسم به آن که محمد را به پیغمبری فرستاده.به تحقیق دیدم درخت طوبا را که بلند می شد و بلند می کرد آنان را که به آندرآویخته بودند به سوی بهشت! و بعضی از ایشان را دیدم که به یک شاخه از آندرآویخته بودند و بعضی به دو شاخه یا چند شاخه از آن درآویخته بودند با توجه به اطاعتی که انجام داده بودند. به همین سبب خندیدم و خوشحال شدم.
سپس به سوی زمین نگاه کردم. دیدم درخت زقّوم را که شاخه های آن درآویختگان بر آن را به سوی دوزخ پایین می برد آن مقدار که به گناه دست زده بودند. دیدم پاره ای از ایشان به شاخه ای درآویخته و پاره ای از ایشان به دو یا چند شاخه درآویخته اند. به درستی که می بینم بعضی از منافقان را که به بیشتر شاخه های درخت زقّوم درآویخته اند و به اسفل درکات آن فرومی روند. پساز این جهت، روی خود را ترش کردم و پیشانی در هم کشیدم.
